Senden bana kalan ezgiler,

Dinlediklerim hep seni hatırlatıyor bana

Vurgun yemiş satırlarım son yıkıntıların altında çırpınırken..

Kac kez okudum sayısını bende bilmiyorum

O mutlu günlerde yazılanları

Hepsi ezberimde şimdi, yokluğunda

Yokluğunda onlar bana yoldaş arkadaş onlar avuntum

Ben derinden bir türkü tutturmuşum akıp giden zamana..

Hani o ençok senin sevdiğin

Saatlerce dinlediğin dinlediğim

Bana hep seni anlatan

Hislerim yanıyor!..

Yokluğunda körelmiş hislerim,

Kalemim kırık tanımaz senden başka bir hece

Ne zaman kalemi alsam elime adın oluyor yazdığım

İlk hece sen oluyorsun seni yazıyorum

Dumanını çekiyorum içime efkar sigarasıdır diye..

Sensizliğin o içimi yakan parçalayan

Beni yavaş yavaş ölüme götüren dumanını

Bu kara sevdamın bir hiç uğruna bitişinin

Verdiği sızıyı çekiyorum içime sensizliğinde

Ve ben artık,

Kaybetmişliğin ardından ağlayan çocukları

Elinden o çok sevdiği alınan çocukları oynuyorum..

Neydi bizi bu karanlığın girdabında rotasız bırakan..

Hangi gururdu hangi sözdü

Hangi limandı sevdamızı elimizden alan

Neydi hislerimizin dumanını savuran?..

Sessiz bizi içten içe ateşsiz yakan

Yok olmuşluğun keyifsizliğini mi sürmeliyim şimdilerde..

Yoksa senin yok oluşunun acısını mı sindirmeliyim

Asla alışamayacak olsam da içime?..

Yoksun!..

Bir hayal kadar duman,

Bir duman kadar bulanık hayalin..

Tutunacak gibi oluyor ümitlerim..

Tutunduğum dallar elimde kalıyor birer birer

Bir adım veriyorum sana karşı..

Önümde geçilmez bir uçurum yokluğun

Tut tut tut ellerimden ne olur ben düşüyorum

Bulanıklığı da kalmıyor dumanının..

İçime çekiyorum aldığım son nefes gibi

Yoksun!..

İşte az önce verdiğim nefes kadar anlıktı varlığın..

Az önce hayat verdin bana,

Ama şimdi; yoksun!.. DEVAMI>>>